syreny

   U mnie ostatnio optymistycznie. Grunt to szklanka do połowy pełna. Cieszę się latem, słońcem i piękną pogodą. Cieszę się beztroską i spaniem dotąd, aż będę sama gotowa otworzyć powieki i stwierdzić, że jestem wyspana.
Każdego dnia staram się odkrywać w sobie coś nowego, coś czego do tej pory nie zauważałam, poznawać siebie lepiej, patrzeć na wszystko bardziej łaskawym okiem niż dotychczas i częściej przywoływać uśmiech na twarz. To chyba ważna rzecz. Przejść przez życie będąc zadowolonym. I nie chodzi o to żeby wciąż się chichrać tylko o to żeby być po prostu szczęśliwym – łącznie ze wszystkimi chwilami słabości i błędami, które bądź co bądź zdarzają się każdemu – nawet tym najlepszym. Nie należy się wciąż krytykować, rozczulać nad sobą czy tkwić w chorym amoku. To wszystko do niczego nie prowadzi, nie wnosi nic co można by zapamiętać i czym można by budować lepszego siebie. Trzeba łapać w garście jak najwięcej tego co jest tu i teraz. Nie w dwutysięcznym pięćdziesiątym drugim roku, tylko teraz, zaraz, już, właśnie dziś – ósmego lipca. Nie ma co żyć przeszłością, przyszłością, przeskakiwać wciąż o dwa levele do przodu jeśli nie przeżyłeś dzisiejszego dnia, jeśli nie posmakowałeś chwili, która właśnie trwa. Zawsze będziemy do czegoś dążyć, marzyć, stawiać przed sobą cele ale nie zapominajmy, że żyjemy właśnie dziś :).
  Nie wiem co skłania mnie do takich, może zbyt filozoficznych refleksji. Może to, że odciążony umysł, już trochę wypoczęty, zaczyna zauważać trochę więcej piękna, trochę więcej harmonii, trochę więcej wszystkiego co dobre.
   Wróciłam ostatnio na chwilę do czasów mojego dzieciństwa, kiedy nałogowo zaczytywałam się w Harrym Potterze. Znów sięgam, chyba już po raz setny, po książki, które tak bardzo potrafiły rozbudzić moją wyobraźnię. Ale nie uważam tego za zły powrót, który trzymałby mnie gdzieś w otchłaniach dawnych lat. To miłe znów przewracać te same kartki, odkrywając w nich wciąż coś nowego i odczuwając przy tym wciąż te same emocje. Ja i Harry to chyba była i nadal  jest, miłość od pierwszego przeczytania. Jak dziś, pamiętam mój „pierwszy raz” z Harrym, tą fascynację, która zwiększała się z każdym kolejnym zdaniem. I do dziś uwielbiam te obrazki nad każdym rozdziałem <3 i pamiętam jak podkochiwałam się w Harrym od momentu kiedy zekranizowali trzecią część. Może dlatego tak ją lubię :D jeśli ktoś jeszcze nie przeczytał przygód Harry’ego to gorąco polecam :).
  Moja mama odkryła dziś, że w naszym garażu mieszka maleńki nietoperz. Bidulek wisiał sobie głową w dół i trzymał się ściany tymi swoimi malutkimi, o wielkości szpileczek nóżkami. Obecność tego małego Gacka równa się temu, że mama nietoperz i tata nietoperz na pewno grasują sobie gdzieś w pobliżu. Jak mantrę powtarzam, że wplątywanie się tych zwierzątek we włosy to kłamstwo, mit, legenda. I ja o tym wiem, ale odruch zasłaniania głowy każdego wieczora kiedy wyjdę na zewnątrz pewnie pozostanie. Dziwnie się czuję, z myślą, że stworzonka rodem z dekoracji Halloween żyją niemalże za ścianą. Ale ostatecznie uważam, że mają słodkie mordki :).
   I ogłoszenie z ostatniej chwili. Jeśli potrzebujecie kogoś do remontu to ja z chęcią służę pomocą :). Wczoraj cały dzień odnawiałam pokój i jestem z siebie bardzo dumna bo odwaliłam kawał dobrej roboty :). Słoneczny kolor wprost do słonecznego pokoju. I nie przeszkadzał mi nawet intensywny zapach farby, ani brak powietrza spowodowany wczorajszą temperaturą na zewnątrz. Dobra muzyka, idealna do takiej pracy, pędzel w dłoni i jakoś poszło. Czyżbym znów została bohaterem domu? Haha :D
Miłego dnia życzę :) Chociaż teraz to już tylko dobrej nocy :*