Find a way

  Po długiej - jak na mnie - nieobecności postanowiłam zajrzeć w te blogowe progi, zobaczyć co tu się dzieje, podlać kwiatki, nakarmić psa i podzielić się z Wami tym co się u mnie ostatnio wydarzyło.
  Wczoraj złapały mnie za lewą stopę, ściągając z mojej, wyimaginowanej co prawda ale jednak, puszystej chmurki błogości, bezduszne wątpliwości. Wstałam o siódmej rano przerażona, z pakunkiem pełnym złych myśli i obaw. A co będzie jak się nie dostanę? Jak zawalę maturę a w tym wszystkim spadnie na mnie meteoryt? A to wszystko przez to, że w radiu mówili, że na ŚUMie o jedno miejsce na lekarskim ubiega się 27 osób. I wzięło nade mną górę moje tchórzostwo. I podsycało mój niepokój. Ale zaraz przyszedł z pomocą rozsądek i pomógł wyplenić ze mnie te złe myśli. Tchórz jednak coś mi dał – zmobilizował do wzięcia się w garść (w końcu w każdym złym można znaleźć coś dobrego), rozsądek zaś usunął tą całą otoczkę paniki. I teraz już wiem, że po prostu zrobię swoje. Niezależnie od wyników matur, od tego czy się dostanę. Jeśli dam z siebie wszystko to będę spokojna. Pewnie, byłoby mi przykro gdybym nie spełniła swoich marzeń ale dopóki gra się toczy, póki nic jeszcze nie jest stracone odrzucam od siebie te wszystkie zwątpienia i tym samym myśli, które mogłyby stać się dla mnie kłodą rzuconą przez siebie samą pod własne nogi. A ja nie lubię się przewracać i tym bardziej strzelać sobie samobójów.
  No i skoro o piłce mowa to i o tym, że przez cały Mundial obejrzałam tylko jeden mecz – finałowy. Jestem trochę zła, że przegapiłam albo może po prostu olałam wszystkie inne. I jestem zła, że Argentyna nie wygrała, choć zagranie w finale i tak jest wielkim sukcesem ale sądząc sprawiedliwym wyrokiem Niemcom się należało zdobycie pucharu. I kiedy tak myślę o Mundialu to od razu przed oczami stoi mi Brazylia i ich wielka przegrana, a jeszcze bardziej zapłakane twarze. No i ja sprzed dwóch lat rycząca jak bóbr kiedy Polska, moja ukochana Polska nie wyszła z grupy. Po meczu płakałam, następnego dnia też płakałam i cała doba minęła mi we łzach. Aż momentami było mi głupio, że taka duża dziewczyna a płacze o coś co tak właściwie jej nie dotyczy. Ale zaangażowałam się strasznie, w te emocje, w te śpiewy tysięcy gardeł i w tą grę, którą kiedyś uważałam za najdurniejszą na świecie. Po raz kolejny dochodzę do wniosku, że moje poglądy zmieniają się tak szybko jak pogoda za oknem.
 A pogoda, ach, pogoda. Upały skłaniają mnie jedynie do wylegiwania się wśród jakże miłych memu sercu orzeźwiających podmuchów prosto z produkcji mojego wiatraka Zdziśka. I może jeszcze do przewracania kolejnych kart książek. Oczywiście wszystkich tych, na których nie widnieje etykietka „lektura” i „szkoła”. Kolejny rok z rzędu moją obietnicę, że w wakacje będę czytać lektury trafił szlag. Bo przeczytanie dwudziestu stron Zbrodni i kary się nie liczy, prawda? Naprawdę się rozleniwiłam, nie ma co! Ale mój mózg tak działa – kiedy widzi, słyszy lub czuje gdzieś w powietrzu lekturę buntuje się jak tylko może i tylko siłą i idealnymi warunkami w formie ciszy i spokoju potrafię go zmusić do przeczytania tych szkolnych wymogów. Naprawdę o wiele lepiej czytałoby by mi się te wszystkie książki gdybym nie musiała robić tego do szkoły.
  Ale tu wakacje a ja znowu o szkole. Chyba się uzależniłam od tego miejsca. To naprawdę wygląda jak nałóg. Chcesz rzucić a nie możesz. Ale żeby przez dwa miesiące nie móc się powstrzymać? Paradoksalnie wyleczę się ze szkoły pierwszego września :p
  W końcu udało mi się zorganizować przyzwoite spotkanie z P., które planowałyśmy już milion lat. Pogadałyśmy, pośmiałyśmy się i ogólnie była przyjemna atmosfera. Oby więcej takich spotkań i poczucia dobrze spędzonego czasu. Żeby tylko jeszcze autobusy przyjeżdżały na czas… :P
   Mam ochotę napisać tu dużo więcej ale i tak chyba wyjątkowo się rozpisałam. Kiedy tak teraz czytam ten mój wstęp zapowiadający ekscytujące przygody niczym te Tolkienowskiego pióra muszę przyznać, że chyba rozczarowałam czytelników bo takowych przygód tu nie zamieściłam. Wszyscy się pewnie nastawili na bohaterskie czyny a ja tu o Mundialu zarzucam temat :D i o Zdzisławie kochanym. Czyli coś z cyklu nie oceniaj książki, tym razem po wstępie :). A więc cóż tu po mnie. Z chwilą obecną opuszczam Internety by wrócić za jakiś czas kiedy znów najdzie mnie wena lub chęć powrócenia tu tak po prostu. Trzymajcie się ciepło :) buziaki :*

Aaa i na koniec jeszcze nutka, której musicie koniecznie wysłuchać. No dobra, nie musicie ale bardzo bym chciała. Jest genialna, oczyszczająca i dla mnie również inspirująca :) miłego rozpływania się w dźwiękach