up in the air

Status: głowa w chmurach. Miało być  z sensem będzie bez sensu. Chaotycznie. Mega chaotycznie.
  W świetle ostatnich wydarzeń z mego życia dochodzę do kilku ważnych, moim zdaniem, wniosków. Po pierwsze – byłabym najgłupszą osobą na świecie gdybym układała swoje życie na opinii innych. Gdybym brała sobie do serca wszystkie uwagi, krytykę i złe słowa. Bo my ludzie lubimy przecież oceniać po fragmentach, po wyglądzie i po wszystkim co w dużej mierze mija się z prawdą. Patrzymy na kogoś i myślimy, że wiemy. Że wiemy wszystko. A tak naprawdę nie wiemy nic.
   Po drugie po raz kolejny przekonałam się, że niektórych rzeczy nie da się po prostu zmienić. Chociaż może to nie o zmianę i nie o rzeczy chodzi. Chodzi o to, że czasem nie jesteśmy w stanie komuś czegoś wyperswadować, wskazać błędów i pokazać, że te błędy są złe. Bo ta osoba, którą chcemy nauczyć, której chcemy pomóc nie zrozumie nic dopóki nie zabrnie w to wszystko za daleko i sama tego zła nie dostrzeże.
   Po trzecie czasem osoby, których nigdy byśmy o to nie podejrzewali mogą okazać się najlepszym kompanem i przy tym najlepszym doradcą. Czasem trzeba się tak po prostu wygadać. Mówić. Mówić, mówić, mówić. O wszystkim i o niczym. Są momenty kiedy nie istnieje nic bardziej zbawiennego od potoku słów. Od tego oczyszczenia kiedy już wszystko z siebie wyrzucisz.
  Po czwarte – jeśli chcemy być w czymś dobrzy, tak po prostu dla siebie, nie możemy oczekiwać, że wszystko przyjdzie nam ot tak na pstryknięcie. Zawsze musimy włożyć w to jakiś wysiłek. Choćbyśmy nie wiem jak bardzo płakali, krzyczeli czy wizualizowali bez pracy nie ruszymy. Bo kiedy tak o tym pomyślę to wszystko co robimy, niezależnie od tego co to jest, jest jakimś rzemiosłem, które wciąż musimy doskonalić, utrwalać, rozbudowywać.
  Po piąte – porażki – wszystkie porażki czy to jest pierwsza, druga czy dziesiąta nie oznaczają, że wszystko jest stracone. Zawsze jest szansa, że kiedyś w końcu nam się uda.
   Po szóste – uśmiech jest najlepszym lekarstwem na wszystko. Na smutki, zwątpienia, gorsze chwile, zniesmaczenie… mogłabym tak wymieniać bez końca. Musicie mi uwierzyć na słowo – działa lepiej niż tabliczka czekolady.
   Po siódme – decyzje spontaniczne to decyzje najlepsze (choć o tym przekonałam się już jakiś czas temu).
   Po ósme – warto stawiać wszystko na jedną kartę.
   Jakiś czas temu odnalazłam kolejną rzecz, która mi się w życiu podoba, która sprawia mi trochę radochy a czasem jednocześnie przynosi też rozczarowanie. Może to nie jest jakieś odkrycie stulecia bo gdzieś w podświadomości zawsze ukrywała mi się ta myśl ale ostatnimi czasy zaczęłam się jej chyba jakoś bardziej przyglądać. Zaczęłam się zastanawiać nad tym, że to życie to jedna wielka zagadka. Że czasem coś planujemy, zakładamy, wykluczamy a i tak co ma być to będzie. Nigdy nie potrafimy przewidzieć jakiego figla spłata nam kiedyś przyszłość. A my i tak wciąż chcemy wiedzieć. Niekiedy to co się wydarzy naprawdę może nas nieźle wkurzyć a niekiedy kompletnie zaskoczyć. Na przykład kiedy wyobrażamy sobie jakiś scenariusz naszego życia, który bardzo chcemy ziścić ale gdzieś tam w środku wiemy, ba, mamy pewność, że to co zrodziło się w głowie w głowie na zawsze pozostanie, a jak się okazuje za dwadzieścia lat, może nawet mniej, wszystko dzieje się dokładnie tak jak to o czym kiedyś tak bardzo marzyliśmy. Więc może czasem dobrze pielęgnować pokłady tej cichej nadziei, która gdzieś tam w nas tkwi.
    Miałam się pochwalić kiedy w końcu znajdę mój wymarzony pochłaniacz myśli ale muszę powiedzieć, że na razie chwalić się nie ma czym. Na chwilę obecną zaprzestałam poszukiwania. Za poradą mojej blogowej koleżanki (<3) miałam zrobić go własnoręcznie ale kiedy pytam o papier do scrapbookingu ludzie patrzą się na mnie jak na kosmitkę unosząc brwi niemalże do nieba. Za dwa tygodnie ruszam na szkolne zakupy więc rozejrzę się bardziej szczegółowo.
    Pierwszy miesiąc wakacji minął mi zaskakująco szybko. Gdzieś w głowie krążą mi pytania "Serio? Miesiąc? Trzydzieści dni? Tak szybko?". Ale to był dobry miesiąc. Opaliłam się tak, że moja skóra czyni mnie podobną do latynoski – zdradzają mnie tylko oczy koloru błękit. Mam tylko nadzieję, że już ciemniejsza nie będę. Nie lubię się zbyt opalać ale mam już chyba do tego tendencję :p

  Ponadto napisałam półtora stron mojej prezentacji maturalnej (idę jeszcze starą podstawą programową) i również zaskakująco podoba mi się to co stworzyłam :). Lenistwo praktycznie bez zmian - pochłania bardzo dużo mojego wolnego czasu aczkolwiek zaczęłam kolegować się też z biologią. Nie mogłam tego nie zrobić wszędzie wokół czytając, że ktoś coś robi, powtarza a ja oczywiście nic. Więc ci wszyscy, którzy się uczycie w okresie lipiec-sierpień i zamieszczacie takową informacje w internetach wiedzcie, że staliście się moją inspiracją :D 

  A Wam jak mijają wakacje? Mam nadzieję, że nie przemęczacie się zbytnio :P pozdrawiam ciepło zza tej drugiej strony ekranu :) buziole :*